Μαμά, τι θα πει Πέρθες; (εξηγώντας με παξιμάδια)

Βγήκαμε απ' το νοσοκομείο, η ζωή επιστρέφει σε κανονικούς ρυθμούς, το παιδί θέλει να παίξει, ξεχνιέται και πατάει το ποδαράκι.
Το μάθημα με τα κυτταράκια έχει εμπεδωθεί, αλλά δεν αρκεί πια για να κάνει ένα ζωηρό παιδί να κάτσει κάτω.
Τι κάνουμε;
Το εξηγούμε με εικόνες, ή μάλλον με παξιμάδια.
Σοβαρολογώ.
Η μαμά είχε φτάσει σε κατάσταση απελπισίας, τα λόγια έμπαιναν από το ένα αυτί κι έβγαιναν από το άλλο, χρειαζόμουν κάτι για να κάνει εντύπωση και στον πάγκο υπήρχε το κουτί με τα παξιμάδια.
Τι κάνουμε;
Ανατομία με παξιμάδια.

To πρώτο μοντέλο δεν ικανοποίησε, οπότε το βελτιώσαμε λιγάκι. Ορίστε,να πως είναι τα κοκκαλάκια μέσα στο σώμα μας:

Μαμά, τι θα πει Πέρθες; (η προφορική εξήγηση)

Πώς εξηγείς το Πέρθες σ' ένα παιδί;

Καλά, οι Έλληνες γιατροί δε φημίζονται ούτε για τη λεπτότητα ούτε για τη διακριτικότητά τους. Απ' όσο ξέρω "ψυχολογία και αντιμετώπιση ασθενούς" δε διδάσκεται σε κανένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν διδασκόταν είμαι σίγουρη ότι το 90% των γιατρών θα κόβονταν. (Ευτυχώς υπάρχει ένα 10% με ευαισθησία κι ενσυναίσθηση που μας σώζει.)

Τέλος πάντων, αφού ένα παιδί στο εντελώς ξαφνικά υποχρεώνεται να ακινητοποιηθεί στο νοσοκομείο μ' ένα βαρίδι στο πόδι, οι γιατροί παρουσιάζονται, τον πασπατεύουν, εξετάζουν εδώ, πιέζουν εκεί και κοιτούν ακτινογραφίες με ύφος περισπούδαστο. Έπειτα μιλούν ακαταλαβίστικα στο μπαμπά και τη μαμά, αλλά όσο νά 'ναι, το παιδί καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Τι ακριβώς όμως;

Όσο ήμασταν στο νοσοκομείο προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε στο μικρό μας με απλά λόγια την κατάσταση.